احمد ضیاء رحیمزی
اظهارات اخیر وزیر دفاع امریکا مبنی بر حضور دراز مدت نیرو های امریکایی پس از سال 2014 در افغانستان و نوع هشدار موصوف به مخالفین مسلح دولت افغانستان در این مورد که آنها باید مواظب باشند که ایالات متحده امریکا هیچ گاهی افغانستان را ترک نخواهند کرد وسپس گزارش روزنامه نیویارک تایمزکه امکان دارد پس از سال 2014 در حدود ده هزار سرباز امریکایی درافغانستان باقی بمانند، از یک سو، گزارش های در مورد از سر گیری مذاکرات صلح را مورد سؤال قرار داد واز جانب دیگر، این مطلب را نیز آشکارساخت که هر چند مقامات حکومت کابل بخواهند یا نخواهند امریکا سند همکاری های امنیتی را همان گونه که پیمان ستراتیژیک رابر آنها تحمیل کرد, بر آنها تحمیل خواهد کرد و این پیمان نیز با شرایط دلخواه امریکا, به امضاء خواهد رسید که به اساس آن ده هزار سرباز امریکایی در افغانستان پس از سال 2014 باقی خواهند ماند.
لیون پنیتا وزیر امور دفاع امريكا دراظهارات اخیرخود دریک نهاد تحقیقی در واشنگتن خطاب به طالبان والقاعده كرده گفت: ما جایی نمی رویم ومترصد رفتن ما نباشید.
هرچند مقامات رسمی امریکا تا حال دراین مورد چیز دقیقی نگفته اند که پس از سال 2014 چه تعداد از سربازان آن کشور در کشور ما باقی خواهند ماند ولی درست یک روز پس از این اظهارات لیون پنیتا , روز نامه نیویارک تایمز از قول منابع مؤثقی در وزارت دفاع امریکا نوشت که مقامات امریکایی در حال بحث روی تعداد وشکل نیروهای اند که باید پس از سال 2014 در افغانستان باقی بمانند.
به همین گونه روزنامه دیگر امریکایی وال استریت‌ژورنال نیز گزارش داده که اگر مقامات حکومت افغانستان موافقت کنند، امریکا می خواهد ده هزار سرباز این کشور پس از ۲۰۱۴ در افغانستان بمانند.
نیویارک تایمز همچنان می‌نویسد یکی از راه های حفظ ده هزار سرباز امریکایی و چند هزار سرباز غیرامریکایی از سایرکشورهای ناتو است.
این همه در حالیست که دوهفته قبل از امروز رسانه ها از تدویر یک سمپوزیمی برای جستجوی راه های از سر گیری مذاکرات قطر بین امریکا وطالبان مسلح خبر داده بودند واز قول اشتراک کننده گان دراین سیمینار گفته شده بود که یگانه راه بیرون رفت از بحران کنونی افغانستان, همانا از سر گیری مذاکرات قطر است ودر حال حاضر تنها محلی که برای برگزاری این گونه مذاکرات نیز مناسب دیده شده است, همانا کشور قطر است که نماینده گی رسمی طالبان مسلح در آن قرار دارد.
روزنامه وال ستریت ژورنال همچنان می نویسد که جنرال جان الن قوماندان نیروهای امریکا درافغانستان , به مقامات حکومت کابل طرحی را پیشنهاد نموده است که مبنی بر آن 6 الی 15 هزار سرباز خود درافغانستان پس از سال 2014 در افغانستان باقی خواهند ماند وبه قول روزنامه حکومت کابل نیز با پذیرش این طرح تقریباً توافق نشان داده ولی شرط های در این مورد دارد که آن را با مقامات حکومت واشنگتن درمیان گذاشته اند واین موضوع تا حدی زیادی به توافقنامه همکاری های امنیتی که بین دو کشور به امضاء می رسد نیز ربط داده می شود.
حال با توجه به این که از یک سو، طالبان مسلح شرط می گذارند که هرگونه تفاهم صلح بین نیروهای امریکایی وآنها تنها هنگامی ممکن است که نیروهای امریکایی وسایر نیروهای خارجی ازافغانستان بیرون شوند واز جانب دیگر لیون پنیتا وزیر دفاع امریکا از باقی ماندن تعداد نیروهای امریکایی پس ازسال 2014 صحبت می کند, چگونه می توان امید وار بود که این مشکل مردم افغانستان پس از سالها جنگ وخون ریزی حل وفصل خواهد شد؟
عده ي زیادی از کارشناسان مسایل سیاسی افغانستان به این باورند که حکام کنونی افغانستان نمی توانند با وجود اظهارات تند وتیز با طرح های که امریکا برای آنان ارائه می کنند مخالفت کنند ونه هم اراده صلح واقعی با مخالفین مسلح خود را دارند.
همچنان این ادعا ها نیز درمورد پروسه صلح افغانستان بر سر زبانها است که دولت افغانستان به عوض انتخاب مسیر درست واساسی برای حل بحران کنونی وتوقف دادن به جنگ وخون ریزی جاری درکشور بیشتر شکار سیاست های مغرضانه کشورهای همسایه ورقابت های منفی منطقه یی در این مورد می گردد.
امریکا یی ها در پی تحمیل نظریات وخواسته های خود در سند همکاری های امنیتی اند که همانا هدف مشخص آن ایجاد پایگاه های نظامی دایمی برای چند دهه در چند نقطه افغانستان است و بدون شک که این شروط وخواسته های امریکایی ها در متن سندهمکاری های امنیتی با وجود اعتراضات زبانی حامد کرزی وانتقاد های مردم صلح دوست کشور گنجانیده خواهد شد, درست همان گونه که در پیمان ستراتیژیک بین امریکا وافغانستان مسایلی که آنها آرزو داشتند, گنجانیده شد وبا وجود تذکر این امر که امریکا دربرابر تجاوز خارجی بر خاک افغانستان از افغانستان دفاع خواهد کرد, عملاً مشاهده شد که در مورد حملات مسلسل راکتی پاکستان بر مناطق مرزی در شرق افغانستان امریکا به تعهد خویش وفا نکرد ونخواست دوست وهمکار سابقه دارش در جنوب آسیا را از خود برنجاند.
از جانب دیگر با باقي ماندن حدود ده الی پانزده هزار تن سربازان امریکایی به گونه طبیعی رقابت های موجود در منطقه ومداخله کشورهای که از موجودیت نیروهای خارجی در افغانستان نگرانی دارند, در امورداخلی افغانستان وتقویت وتجهیز نیروهای مخالف دولت افغانستان ادامه خواهد یافت.
از جانب دیگر این موضوع نیز قابل دقت است که همزمان با خروج نیروهای خارجی
از افغانستان وسپرده شدن مسئوولیت های امنیتی وجنگی به نیروهای افغان , قرار است انتخابات ریاست جمهوری در کشور تدویر یابد, که این موضوع بذات خود نگرانی های را در مورد وضعیت امنیتی واجتماعی افغانستان در زمانی که این نیروها از افغانستان خارج می شوند, بین مردم ببار آورده است.
بدون شک افغانستان پس از سال 2014 ودر بحبوحه ای از تغییرات وتحولات نمی تواند بدون همکاری همه جانبه جامعه جهانی در عرصه های مختلف به شکل منظم وبه نحوی که لازم است با مشکلات مبارزه کنند.
اما این که محدوده وچهار چوب این همکاری ها چگونه باید باشد وآیا این همکاری ها تنها در سطح ملکی واجتماعی باشد ویا نظامی همه مسایلی اند که خواهان دقت فراوان وپلان گذاری های جدی حکمروایان افغانستان است.
بدون شک مردم افغانستان متقاضی ادامه کمک های جامعه جهانی پس ازسال 2014 با کشور جنگ زده خویش اند, اما ایجاد پایگاه های نظامی امریکا در افغانستان وباقی ماندن نیروهای ناتو درافغانستان پس ازاین سال , ازجانب بسیاری از مردم افغانستان وکشورهای که باحضور این نیروها طی یازده سال گذشته مخالفت ورزیده اند, به حیث ادامه جنگ وخون ریزی در این کشور تلقی می گردد وآن را به خیر مردم وکشور افغانستان نمی پندارند.
در حالیکه مخالفین مسلح افغانستان یگانه عامل مهم واساسی ادامه نبرد خود با دولت افغانستان را حضور نیرو های بیگانه در این کشور می پندارند, اظهارات مقامات امریکایی د رمورد باقی ماندن بیش از ده هزار سرباز امریکایی پس از سپردن مسئوولیت های امنیتی به طور کامل به نیروهای افغان, جز به معنی ادامه واستمرار جنگ دراین کشور چیزی دیگری تلقی شده نمی تواند.
تحلیلگران به این باورند که اگر این پروژه امریکایی ها درافغانستان عملی گردد , مداخلات کشورهای دور ونزدیک در امور داخلی افغانستان شکل دیگری برای خود خواهد گرفت واین اظهارات لیون پنیتا وزیر دفاع امریکا که خطاب به مخالفین مسلح دولت افغانستان می گوید ما در افغانستان باقی خواهیم ماند وجایی نخواهیم رفت,جز دعوت مبارزه دادن به این مخالفین وکشورهای همسایه نمی تواند چیزدیگری تلقی گردد.
البته بدون شک شکل وگونه جنگ بعد از سال 2014 وبه اساس این طرح امریکایی تغییر خواهد یافت وبا کناره رفتن نیروهای امریکایی از جنگ وقرار گرفتن شان در پایگاه های دایمی نظامی در افغانستان, جنگ آغاز شده امریکا درافغانستان را از هردو طرف افغانها به پیش خواهند برد ودر نتیجه در هردو طرف جنگ افغانها به قتل خواهند رسید, در این سوی خط جنگ بنام اردو وپولیس ملی ودر آن سوی خط جنگ بنام گروه حقانی, طالب ,حزب اسلامی وغیره.
