دیروز با چند تن از یارانم عازم شهر کوچک دور افتاده و فراموش شدۀ چاه آب ولایت تخار شدیم، شهری که هیچگاه دولت حکیم ما معدن طلای آن را فراموش نکرد و چندین سال ماشین های پیشرفتۀ روسی طی قراردادی با دولت، در آنجا مصروف استخراج طلای سرخ و گرانبهای (نور آبه) بودند، -البته ما نمیدانیم که آن ثروت کجا میرفت و به حساب چه کسی افزوده میشد ولی حکومت پاک نیت و مثبت اندیش ما تا هنوز از وضع جنگی و سرکهای خراب آن دیار آگاهی ندارد و دوست ندارد که در جریان باشد.
راه دو ساعته را چهار ساعت پیمودیم و خدا را شکر که به خیر رسیدیم، شب را سپری نموده صبحگاه وارد چمن دار العلوم حضرت علی –محل اجتماع فهم قرآن کریم شدیم، جوانان و نو جوانانی را دیدم که از گوشه های شهر صبحگاه حضور به هم رسانیده به تنظیم و آماده سازی مکان اجتماع مصروف اند مردم را دیدم که پروانه وار به دار العلومی -که از دسترنج خود شان ساخته شده است؛ تشریف می آورند. چه میدانستند که روزی در مدرسه ایکه بخشی از نفقۀ فامیل شان را برای آبادی آن هزینه کردند، اجتماع بزرگ قرآنی برگزار می شود که هزاران تن از برادران و خواهران در آن حضور یابند، ولی سپاسگزارم خدایی را که عشق به قرآن را در دلها زنده میکند و در نفوس هزاران تن از بندگان خوش بختش انگیزۀ زندگی با قرآن را ایجاد میکند تا اینکه همه خواسته های خود را پس گوش نموده از دور ترین نقطه های شهر جهت فراگیری مفاهیم قرآنی و شنیدن پیام ربانی؛ وارد میدان میشوند.
انگیزۀ آنان چیست؟ آیا بی کار اند؟ آیا آشنایی سابقه با مدرّس دارند؟ آیا با برگزار کنندگان برنامه آشنایی و رفاقت دارند؟ نه خیر، بلکه انگیزۀ اصلی شان این است که الله – جل جلاله – را دوست دارند و به کتاب مقدسش عشق میورزند، دوست دارند با قرآن زندگی کنند و از دساتیرش مطلع باشند. همین علاقه است که هنگام شنیدن پیام الهی اشک میریزند، با ختم صحبت اندوه گین شده و برای درس فردا لحظه شماری میکنند.
مهمان بزرگوار محترم مولوی عبد الصبور حقانی –رئیس مجمع علمی علمای افغانستان- پیرامون (وحدت و اخوت) صحبت نمود، همان اخوتی که از قرنها بدینسو از جهان اسلام رخت بربسته و نزدیک به نیم قرن میشود که همای خیالی کشور عزیز ما شده است و فرزندان دلسور این میهن همیشه آرزوی تحقق آن را دارند.
ولی هستند کسانیکه این فریضۀ الهی را قربانی خواسته های نفسانی خویش و یا باداران هوسران خود نموده اند.
وای به حال کسانیکه از دین خدا استفادۀ غلط نموده ملت مسلمان ما را علیه یکدیگر استعمال میکنند، خون، آبرو و مال آنان را به هدر داده و تخم کینه را در میان این ملت ابدی و پایدار میسازند.
خدا سرنگون سازد کسانی را که برای جمع کردن مالیات از دورترین نقاط کشور زمان دارند، ملیونها افغانی را هزینۀ جنگهای داخلی و بین الافغانی میکنند ولی برای ایجاد صلح و وحدت، باز سازی کشور، ترمیم جاده های عمومی، تعمیر مکاتب و مدارس، و… فرصتی ندارند و کم ترین بودجه را در نظر نمیگیرند.
آیات و احادیث زیادی پیرامون موضوع قراءت و تشریح شد.
آیا سردمداران کشور قرآن را ورق میزنند؟ آیا نمیدانند که صلح بین المسلمین فریضۀ الهی است؟ آیا نمی فهمند که جنگ مسلمانان علیه یکدیگر حرام است و قاتل و مقتول را روانۀ دوزخ میسازد؟
جواب این پرسشها بر روشنفکران پوشیده نیست و عامۀ مردم هم تا جایی درک میکنند که پشت این بازی های خونین چه کسانی نشسته اند؟ ولی جز دربار الهی امیدی باقی نمانده است، دستان خود را بلند نموده از پروردگار عالم مدد جستیم و اجتماع فهم قرآن کریم را با دعا و نیایش خاتمه بخشیدیم، با امید اینکه نالۀ مادری، یا اشک یتیمی، یا شکوۀ درد دیده ی به بارگاه ربّ العزت بلند شده کاخ نشینان ویرانگر را به درد مزمن دنیا و عذاب شدید آخرت دچار کند.
نقیب الله ابراهیمی
جمعه 23 سنبله سال 1397 هـ ش
